ลูกแกะน้อย(?)กับเจ้าหมาป่า
ลูกแกะกับเจ้าหมาป่า
ณ ป่าไม้ที่อุดมสมบูรณ์ไปด้วยธรรมชาติที่สวยงาม กลางป่านั้นมีลำธารเล็กไหลผ่านไปสู่แอ่งน้ำใหญ่อยู่ซึ้งเป็นที่ที่เหล่าสัตว์ทั้งหลายหลากหลายชนิดต่างพากันไปดื่มน้ำ
และความลับที่คนภายนอกต่างไม่รู้ สัตว์ต่างๆในนี้นั้นต่างสามารถกลายร่างเป็นมนุษย์ได้เพียงแค่ว่าจะยังมีหูและหางหรือเขาของ สัตว์ที่ตนเป็นอยู่ พวกมันต่างใช้ชีวิตร่าวกับมนุษย์ปกติมีช่วงอายุที่เหมือนกับมนุษย์
หมาป่าตัวหนึ่งผมสีเทาดวงตาสีแดงวัย15ปีเป็นอันธพาลของป่าแห่งนี้เป็นจำพวกที่ชอบการต่อยตีไปทั่วนั้นไม่ชอบบรรยากาศที่สงบสุขของแอ่งน้ำที่มีเหล่าสัตว์ต่างรักกันดีจึงชอบที่จะมากินน้ำที่ลำธารเล็กๆแห่งนี้แทน
เจ้าหมาป่าได้มากินน้ำที่ลำธารเช่นเคยแต่วันนี้ไม่ปกติเพราะว่าวันนี้เจ้าหมาป่าได้พบกับลูกแกะน้อยวัย12ปีเดินมานั่งอยู่ที่ลำธาร
ลูกแกะน้อยนั้นมีผมที่ฟูฟ่องอันเป็นเอกลักษณ์ของเผ่าแกะเจ้าลูกแกะมีดวงตาสีฟ้าสวยงามเมื่อมานั่งอยู่ข้างๆลำธารเช่นนี้เจ้าลูกแกะช่างไม่ต่างอะไรกับศิลปะชิ้นเลิศที่สวยงาม
เจ้าหมาป่าไม่สามารถละสายตาออกจากเจ้าลูกแกะได้จนกระทั่นเจ้าลูกแกะนั้นสังเกตเห็นเจ้าหมาป่า
เจ้าหมาป่านั้นคิดว่าลูกแกะน้อยคงจะวิ่งหนีตนเป็นแน่เจ้าหมาป่าตกอยู่ในความคิดที่เศร้าสร้อยอย่างที่เจ้าตัวก็ไม่สามารถเข้าใจได้
เจ้าหมาป่านั้นมีความรู้สึกที่อยากจะโอบกอดลูกแกะน้อยใว้ไม่ให้ไปไหนและเริ่มเกลียดชังที่ตนนั้นเกิดมาเป็นหมาป่าที่เผ่าแกะนั้นกลัวยิ่งกว่าเผ่าอะไร
แต่ทันใดนั้นเองลูกแกะน้อยก็ยิ้มให้กับเจ้าหมาป่าอย่างอ่อนโยนและขยับเรียวมือสวยของตนมาตบพื้นข้างๆของตนร่าวกับว่าจะเรียกให้เจ้าหมาป่ามานั่งด้วย
เจ้าหมาป่าลังเลนิดหน่อยก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆลูกแกะน้อย
( เจ้าลูกแกะน้อยนี่ช่างมีกลิ่นที่ยั่วยวนชวนทานเสียจริง )
เจ้าหมาป่าคิดในใจก่อนจะยกมือหนาของตนที่ชอบเอาไปชกต่อยขึ้นมาปิดปากของตนแล้วมองไปที่ลูกแกะน้อย
" สวัสดีครับคุณหมาป่า คุณหมาป่าชื่ออะไรหรอครับ? "
ลูกแกะน้อยหันหน้ามามองเจ้าหมาป่าด้วยสายตาที่เป็นมิตรและสดใส เสียงอันหวานนุ่มของลูกแกะนั้นจดลงไปในใจของเจ้าหมาป่า
" ข้า...ข้าชื่อโลฟัส "
เจ้าหมาป่าเอ่ยเสียงทุ่มต่ำขึ้นเบาๆเพราะคิดว่าถ้าทำเสียงดังจนเกินไปลูกแกะน้อยจะกลัวและวิ่งหนี
" คุณโลฟัสสินะครับ ผมชื่อคาราเมลครับ "
ในหัวของเจ้าหมาป่าในตอนนี้มีเพียงชื่อของลูกแกะน้อยเต็มไปหมด เจ้าหมาป่ากวาดสายตามองสำรวจตัวของลูกแกะน้อยตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างละเอียด
" คาราเมลเจ้าไม่ควรมาอยู่ที่นี่เจ้าควรอยู่ที่แอ่งน้ำกับพ่อแม่ของเจ้ามิใช่หรือ? "
ลูกแกะน้อยทำหน้าเศร้าสร้อยนิดหน่อยแต่ใบหน้าก็ยังคงยิ้มใว้อย่างเคย
" ผมหนีมาน่ะ ผมน่ะนะ...ไม่ชอบที่พวกท่านชอบไปเอาสาวๆมาแนะนำให้ผมรู้จัก ผมน่ะ...ถ้าชอบใครจะเลือกเอง "
ลูกแกะน้อยพูดตะกุกตะกักร่าวกับปิดบังอะไรบางอย่างใว้เจ้าหมาป่าก็ไม่ได้คิดจะล่วงเกินอะไรจึงไม่ถามถึงเรื่องนั้นต่อ
" เจ้าชอบคนแบบไหนละ "
ลูกแกะน้อยนิ่งไปสักพักและใช้นิ้วมือมาจับที่คางตนเองเหมือนกำลังจะคิดอะไรสักอย่างอยู่
" ผมน่ะ..ชอบคนที่อบอุ่น อายุมากกว่าผม และเข้าใจผม ไม่ล่วงเกินผม "
( สุดท้ายเจ้าลูกแกะก็แค่ต้องการคนที่เข้าใจตัวเองเฉยๆนี่นา )
เจ้าหมาป่าคิดในใจก่อนจะเอือมมือไปลูบหัวอันนุ่มฟูของเจ้าลูกแกะเบาๆอย่างอ่อนโยน
( และเป็นผู้ชาย... อะ!? )
เจ้าลูกแกะที่กำลังคิดอีกคำตอบใว้ในหัวก็ต้องสะดุ้งหลุดออกมาจากความคิดเมื่อมืออันอบอุ่นมาลูบหัวตน
เจ้าลูกแกะเงยหน้าขึ้นไปมองเจ้าหมาป่าที่กำลังยิ้มให้อย่่างอบอุ่น เจ้าลูกแกะเริ่มหัวใจเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆจนน่าประหลาดและความคิดที่แปลกใหม่เท่าที่เจ้าลูกแกะไม่เคยคิดมาก่อน
( อบอุ่น...อยากให้มือคู่นี้ลูบหัวไปตลอดจัง )
ในขณะที่เจ้าลูกแกะกำลังคิดอยู่เขาเงียบมากจนเจ้าหมาป่ารู้สึกไม่ดีจึงยกมือออกจากหัวอันนุ่มฟูของเจ้าลูกแกะ
" อะ-- ไม่นะครับ "
เจ้าลูกแกะตกใจสะดุ้งออกเสียงแล้วคว้ามือของเจ้าหมาป่าใว้ก่อนจะวางมือนั้นใว้ที้หัวตนตามเดิม
" เอ๋? "
" อะ - ข-ขอโทษครับ! ต-แต่ว่าโปรดอย่าเอามืออันอบอุ่นนั้นออกไปสิครับ "
เจ้าลูกแกะก้มหน้าลงด้วยท่าทางที่เขินอายเล็กน้อยแต่ยังคงเก็บอาการอยู่เหล่ตามองไปที่เจ้าหมาป่า
" คาราเมล!! อยู่ไหนน่ะ! "
เสียงเจี๊ยวจ๊าวดังเข้าทาไกล้เรื่อยๆพร้อมกับเรียกชื่อของเจ้าลูกแกะน้อย เจ้าลูกแกะทำหน้าตาเบื่อหน่ายสักพักก่อนจะกุมมือของเจ้าหมาป่าแน่น
" ผมจะมาพบคุณที่นี่ทุกวัน หวังว่าคุณจะมานะครับ "
เจ้าลูกแกะยกมือของเจ้าหมาป่ามาแตะที่หน้าผากของตนก่อนจะจุ๊บลงไปที่หลังมือเจ้าหมาป่าเบาๆ
" ห-เห้ย!? "
เจ้าหมาป่าตกใจสะดุ้งหูและหางเด้งสูงด้วยความตกใจและด้วยสัญชาตญาณของแมว--เห้ย!หมาป่าทำให้ตัวของเจ้าหมาป่าเด้งออกห่างจากตัวลูกแกะน้อย2เมรต
" ฮุ ฮุ น่ารักดีนะครับ "
เจ้าลูกแกะเดินเข้าไปในป่าแล้วเงาของเจ้าลูกแกะก็ค่อยๆจางหายไปในป่า ในขณะนั้นเจ้าหมาป่าก็ยังคงมึนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนจะเลิกคิดให้ปวดหัวแล้วเดินกลับที่อยู่ของตนอย่างเอ๋อๆแบบนั้น
- ผ่านไป2ปี -
ตอนนี้เจ้าหมาป่าก็อายุ16ปีแล้ว ถึงแม้อายุของเขาจะเพิ่มมามากแค่ไหนแต่กลับกันส่วนสูงกลับหยุดลงที่170ซะอย่างงั้นจนน่าประหลาด เหล่าเผ่าหมาป่าต่างบอกว่าเจ้าหมาป่าโดนสาปแช่งโดนเทพทีแห่งสมดุล
เจ้าแกะในตอนนั้นกลับสูงกว่าเจ้าลูกหมาป่าซะอีก เจ้าแกะในตอนนี้ไม่สามารถเรียกว่า 'เจ้าลูกแกะน้อย ' ได้อีกแล้ว เพราะด้วยส่วนสูง180ที่สูงที่สุดในหมู่เผ่าแกะด้วยอายุเพียง14ปีช่างน่าปละหลาด เหล่าเผ่าแกะจึงกล่าวว่าเจ้าแกะได้รับพรจากเทพแห่งสมดุลมาเกิน
2ปีที่ผ่านมาเผ่าทุกเผ่าต่างรู้เรื่องของทั้งสองตนแล้วและพากันคิดไปในด้านที่แนวรักเพศเดียวกันทำให้หลายๆเผ่าที่มีรสนิยมเพศเดียวกันกล้าที่จะออกมาเผยตัวกันได้อย่างเปิดเผยมากขึ้น
" นี่ นายไม่อึดอัดเลยหรอที่เราโดนเข้าใจผิดว่าเป็นคู่รักกันน่ะ "
เจ้าหมาป่าที่ตอนนี้นอนลงกับพื้นญาติเขียวขจีหลับตาพูดขึ้นด้วยคำถามที่เจ้าหมาป่าถามเจ้าแกะมาเป็นเวลา1เดือนเต็มซ้ำไปมา
" ถามบ่อยจังนะครับ ผมบอกแล้วไงผมน่ะไม่มีอะไรเสียหายหรอกนะครับ หรือว่าโลฟัสไม่ชอบหรอครับ? "
เจ้าลูกแกะยิ้มอ่อนอย่างปกติของตนแล้วหันไปมองเจ้าหมาป่าด้วยสายตาที่อบอุ่น
" อื้ม— ไม่หรอก เพราะเอาจริงๆแว็ปแรกที่เห็นนายฉันว่า...นายก็น่ารักดี "
เจ้าหมาป่านอนหันหลังในเจ้าแกะพร้อมกับเอาใบไม้มาปิดหน้าของตนที่ตอนนี้กำลังแดงกำไปหมดร่าวกับไม่สบาย
เจ้าแกะมองมาที่เจ้าหมาป่าด้วยความตกใจก่อนจะลุกไปหาเจ้าหมาป่าไกล้ขึ้นเรื่อยๆจนตอนนี้พวกเขาห่างกันเพียง1ก้าวเท่านั้น
ฟุบ!
เจ้าหมาป่าต้องหยุดเขินเพราะรู้สึกเหมือนมีคนมาคร่อมตนและเมื่อเจ้าหมาป่าหันหน้าไปมองชายคนนั้นก็พบกับเจ้าแกะที่ตอนนี้กำลังคร่อมเจ้าหมาป่าอยู่
" คาราเมลท่านพ่อเรียก-- โอ้วช่างมันเถอะ "
เสียงใสของเด็กชายคนหนึ่งเอ่ยดังขึ้นร่าวกับฟ้านั้นตั้งใจส่งมาขัดจังหวะพวกเขาล้วนๆ และเจ้าของเสียงนั้นคือน้องชายของเจ้าแกะที่เป็นหนึ่งในผู้รักเพศเดียวกันมีคู่รักเป็นเผ่าเสือ
ภายในป่าที่ทั้งสองอยู่กลับมาเงียบอีกครั้ง
ภายใต้แสงอาทิตย์ที่สาดส่องและเสียงลำธารเล็กๆไหลผ่านทั้งสองคนจ้องมองกันอยู่อย่างงั้น ใบหน้าแดงไปหมดพร้อมกับเหงื่อที่ไหลออกมาด้วยความร้อนที่เหมือนโดนพระอาทิตย์เน้นความร้อนมาที่ทั้งคู่เป็นพิเศษด้วยความหมั้นใส้
" ผมเองก็ ชอบโลฟัสมาตลอด ชอบมากเลยครับ ชอบจนอยากจะกลืนกิน "
เจ้าลูกแกะค่อยๆก้มหน้าลงไปหาเจ้าหมาป่าอย่างช้าพร้อมกับตาที่ค่อยๆปิดลง ดูก็รู้กะจูบแน่ๆ
" กรี๊ดดดดด—!! เลือด!! ขอเลือดเพิ่มหน่อยค๊าาาา!!! "
ทั้งสองคนต้องหยุดชะงักรอบที่สองแล้วหันไปสนใจบรรยายกาศรอบๆก็พบกับเหล่าเผ่าต่างๆที่รวมใจกันมาชมดูทั้งสองคน และตนเสียงนั้นคือหญิงสาวที่เป็นลมเพราะอากาศขาดเลือด สาเหตุคือเลือดกำเดาไหลมากไป
" ผมว่ารอดึกกว่าน่าจะดีสินะครับ "
" ด-ดึกอะไรของนาย!! "
เจ้าหมาป่าผลักเจ้าแกะออกแล้วนั่งกอดอกหน้าแดงไม่หยุด
" 5555 น่ารักจังนะครับ "
เจ้าลูกแกะกอดเจ้าหมาป่าจากข้างหลังแล้วจุ๊บที่แก้มเจ้าหมาป่า
- จบเถอะ -
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น